De opwinding in de Nederlandse media over Trump blijft me verbazen. Natuurlijk, de daden en de beweegredenen van de president van – wat nog steeds onze grootste bondgenoot is – de Verenigde Staten van Amerika zijn voor ons van belang. Maar de bizarre aandacht voor president Trump’s optreden is meer dan opmerkelijk: die vertoont alle kenmerken van een obsessie.

Er hoeft maar iets rond de huidige president in het nieuws te komen of NPO Radio 1 (u weet wel, de nieuwszender die bijna elke interessante discussie weet te versjteren door een volstrekt overbodige sportflits) formuleert in opmerkelijke bewoordingen een stelling voor Stand.nl, waarop luisteraars kunnen reageren. De zender die ‘het nieuws van alle kanten’ beweert te belichten, weet altijd weer een stelletje eigenheimers aan de telefoon te krijgen, of selecteert het liefst deskundigen die de vooringenomenheid van de redacties bevestigen.

Zo poneerde de redactie van Stand.nl bij de aanvang van de impeachmentprocedure vorig jaar de stelling: “Het is goed dat er een afzettingsprocedure tegen president Trump wordt gestart”, alsof de luisteraars toen al enig benul konden hebben van feiten en achtergronden.

Dedain

Op 5 februari, vlak na de indrukwekkende State of the Union en een chaotisch verlopende caucus van de Democraten in Iowa en met de vrijspraak van de president in het impeachmentproces op komst, kwam de Radio 1–redactie met de stelling: “Trump is een geweldige president.” Je hoeft geen kenner te zijn van de voorkeuren van de publieke omroep, om het dedain te proeven en in te voelen welke reacties van luisteraars verwacht worden. Gelukkig waren er toch nog inbellers met enig realisme.

State of the Union

Zelfs Nancy Pelosi’s ideale schoonzoon Michael Vos, moest zuinigjes toegeven dat de resultaten van Trump’s eerste termijn niet meer weggepoetst kunnen worden. Trump gaf daar natuurlijk in zijn State of the Union hoog van op. Maar zelfs de meest kritische Trump-watcher moet toegeven dat de VS er economisch en politiek goed voorstaan.

Zelden kreeg een expert als topeconoom en NY Times columnist Paul Krugman met zijn zwartgallig commentaar na de verkiezingszege van Trump zo ongelijk. Met een approval rate van 49% volgens de meest recente Gallup-poll, scoort Trump nu hoger dan Obama die in dezelfde periode van zijn eerste termijn 46% behaalde.

Nachtkaars

De met zoveel bazuingeschal en instemming van de Trump-kritische media aangekondigde impeachmentprocedure ging uiteindelijk uit als de spreekwoordelijke nachtkaars. Ik veronderstelde dat al in mijn column van 29 september 2019, toen de procedure nog moest beginnen.

Trump is inmiddels vrijgesproken. Daarmee is een voor de Democraten vernederend einde gekomen aan het volstrekt partijdige impeachmentproces. De ruim 28.000 pagina’s aan documentatie en de 13 getuigen, moesten volgens de Democratische woordvoerders in het Huis van Afgevaardigden “een overstelpend bewijs” opleveren voor het wangedrag van de zittende president (“high crimes and misdemeanors”). Zoals ik al eerder schreef, keerde de hele opzet zich tegen de Democraten.

“Onomstotelijk bewijs”

Al eerder hadden de Democraten de quid pro quo (‘voor wat hoort wat’)-beschuldiging moeten laten vallen. Er resteerde nog bribery and extortion (omkoping en afpersing), maar ook dat konden ze niet hard maken. Zij – en ook veel journalisten en deskundigen in de Nederlandse media – meenden nog hoop te kunnen putten uit een aankondiging in The New York Times dat John Bolton in zijn te verschijnen boek met onomstotelijk bewijs zou komen. Hij zou aantonen dat Trump wel degelijk de militaire hulp aan Oekraïne afhankelijk had gemaakt van een corruptie-onderzoek tegen voormalig vice-president John Biden en diens zoon Hunter. Ze wilden deze voormalig adviseur alsnog als getuige laten oproepen.

Maar daar kwam het dus niet meer van. De Democraten hadden zoveel haast gehad in het Huis van Afgevaardigden en meenden met alle getuigenverhoren voldoende, zelfs overwhelming en overtuigend bewijs in handen te hebben. Dat gaf de leider van de Republikeinse meerderheid in de Senaat (Mitch McConnell) het terechte argument dat er daarom geen enkele noodzaak meer was om het onderzoek te heropenen.

Verloren strijd

En daarmee verloren de Democraten een eigenlijk al bij voorbaat verloren strijd. Maar de beker was voor hen nog niet leeg.

De voorverkiezingen in Iowa (de caucus: een voor buitenstaanders nogal folkloristisch aandoende procedure voor de aanwijzing van gedelegeerden) eindigden bij de Democraten in een volstrekte chaos. Het momentum dat de Democratische partij wilde pakken viel in scherven uiteen. Terwijl Trump de caucus in Iowa met een Noord-Koreaans aandoende 97% van het aantal stemmen won, moest de favoriet van het Democratische partij-establishment Joe Biden genoegen nemen met een vierde plaats. Hun tegenstanders schamperden dat de Democraten niet eens in staat zijn een eenvoudige voorverkiezing te organiseren, laat staan het land te runnen.

Michel Vos

In zijn State of the Union pakte Trump vervolgens flink uit met de in zijn eerste termijn bereikte resultaten. Zelfs kritische waarnemers moeten toegeven dat zijn vooruitzichten op een verkiezingszege in november gunstig zijn. Ook de eerder genoemde Michel Vos, die nu bijna elke avond als vaste gast bij Jinek zijn visie op de ontwikkelingen in de VS mag geven, kan dat niet meer ontkennen. Zijn schoonmoeder zal moeten beseffen dat ze gefaald heeft met het impeachment-onderzoek, waar ze aanvankelijk tegen heug en meug mee instemde, maar dat ze vervolgens van harte steunde.

Ze mag gisteren dan demonstratief Trump’s toespraak in stukken hebben gescheurd, ze kan daarmee de resultaten van zijn beleid niet teniet doen. En de kiezers zullen in november die resultaten zeker laten meewegen in het stemhokje.

Spot

Een ding is zeker: in onze kranten, op Radio 1 en in de strijd om de populairste talkshow, zal Trump een vast onderwerp blijven van minachting en spot. Misschien zouden al die deskundigen die zo gemakzuchtig schamperen in de praatprogramma’s zich eerst kunnen verdiepen in de vraag waarom de kiezers Trump toch trouw blijven. Wellicht omdat hij naast het plaatsen van confronterende tweets ook zijn beleidsprogramma uitvoert en successen boekt?