Titelfoto: Politie bij pro-Palestina demonstratie in Parijs (15 mei 2021) door Nadim Kobeissi, gepubliceerd onder CC BY 2.0.

Het voortbestaan van Israël staat op het spel, maar in de Europese steden scanderen pro-Palestijnse demonstranten de Arabische variant van het Horst Wessellied. Laf doen politici alsof ze niets horen en wordt ondertussen Israël de les gelezen. We hebben Jodenhaat geïmporteerd en de autoriteiten zwijgen. Ik heb weinig vertrouwen in een toekomst voor joden in Europa, schrijft Freek van Beetz.

Ik had een tijdje gewoon geen ‘puf’ meer om een column te schrijven. In de vijf jaar dat ik aan OpinieZ meewerk, heb ik er al ruim 160 geschreven en ik hou er niet van om in herhaling te vallen. En ook nu weer: wat heb ik nog toe te voegen aan mijn ergernis, verbazing, verwondering enzovoort over al die actuele ontwikkelingen die nu meer dan ooit over elkaar heen lijken te buitelen? Maar de provocatie door Hamas om Israël met een spervuur aan raketten te belagen, de onlusten door opgefokte jongeren in Israël en de onrust aan de grenzen met Jordanië en Libanon waren voldoende aanleiding voor toch maar weer een column.

Mediareflex

De media wezen al snel met de verwijtende vinger richting Israël: het is kennelijk een journalistieke reflex om maar meteen de kant te kiezen van de vermeende underdog. Ja: Israël slaat terug en hard. Dat mag kennelijk niet van het journaille en van de experts die uit het adressenbestand van de redacties rollen en Israël de les menen te kunnen lezen.

Een regiment van zich deskundig noemende lieden roept en schrijft er van alles over, de media zoeken naarstig naar joden met een ‘genuanceerd geluid’ (Natasha van Wezel: “Ik ben voor vrede, ik ben pro-Palestijns en Pro-Israëlisch”, alsof zo’n ‘bijsluiter’ je een extra aureool verschaft). Laat staan het idiote verwijt dat, omdat aan Israëlische kant minder slachtoffers vallen, Israël niet hard terug zou mogen slaan: want beschikt over het “Iron Dome” (Peter de Bie in Nieuwsweekend).

Alsof een staat zijn burgers niet mag beschermen met de middelen die hij ter beschikking heeft en die Hamas – die met de raketaanvallen is begonnen, ik herhaal dat nog maar eens – de burgers van Gaza heeft onthouden. Van de miljarden aan steun die Gaza ontvangt, bouwt men kennelijk liever aanvalstunnels en raketten. Onder de ogen van de pers die daar niet over bericht – of durft te berichten – en met medeweten van al die geldschieters.

Oorlogsmisdaden van Hamas

De Engelse journaliste Melanie Phillips: “Dit was een oorlogsmisdaad. Alle ongeveer tweeduizend raketten die de Arabieren de afgelopen week vanuit Gaza naar Israël hebben laten regenen, zijn oorlogsmisdaden, omdat ze bedoeld zijn om burgers te vermoorden. Hamas en hun mede-jihadistische aanvallers maken zich bovendien schuldig aan een tweede reeks oorlogsmisdaden door hun eigen burgers te gebruiken als gijzelaars en menselijk schild door opzettelijk hun raketwerpers, munitieopslagplaatsen en andere oorlogsinfrastructuur in en rond flatgebouwen, ziekenhuizen en scholen te plaatsen. Toch wordt in de meeste media-aandacht in Groot-Brittannië en Amerika vrijwel geen melding gemaakt van deze Palestijnse oorlogsmisdaden. In plaats daarvan wordt Israël voorgesteld als de moedwillige moordenaar van Palestijnse kinderen.”

Huisuitzetting

Want laten we elkaar niet voor de gek houden: de juridische strijd over de eigendomspapieren van een paar huizen in Oost-Jeruzalem tegen ‘krakers’ die al jarenlang weigeren de huur te betalen is niet de oorzaak, hoogstens een van de vele aanleidingen die tot de huidige oorlogssituatie hebben geleid. Dat in 1948 de joodse bewoners van die hoofdzakelijk door joden bewoonde wijk door het Jordaanse leger zijn verdreven, zul je trouwens in onze media ook niet te lezen krijgen. Maar wel nogmaals die dreigende huisuitzetting, waarover de rechter overigens nog een uitspraak moet doen. Israël is een rechtsstaat en geen terroristennest als Gaza, waar de krantenredacties zoveel compassie mee tonen.

Koosnaampje

Zo hanteert de NOS-redactie nog steeds de term ‘militanten’, het koosnaampje dat de NOS-redactie gebruikt voor de terroristen van Hamas, alsof het om het gestaalde vakbondskader gaat dat stakingsacties begeleidt. Zeker: er was sprake van opgelopen spanningen rond de Tempelberg, maar daarmee valt die rakettenterreur niet verklaren, laat staan goed te praten: die was allang voorbereid. De spanningen in Jeruzalem, nogmaals, vormden niet de oorzaak, hoogstens een welkome aanleiding. Het voortbestaan van Israël staat op het spel.

Demonstraties

Maar het zijn de effecten van die berichtgeving en de kleuring die redacties eraan geven: die zijn zorgwekkend. De uitbarsting van antisemitisme in (West-)Europa lijkt nauwelijks nog in te tomen. De beelden van demonstraties: Den Haag, Amsterdam, Utrecht en ook in andere Nederlandse steden zijn pro-Palestijnse demonstraties gehouden. Hoofdzakelijk jongeren uit de tweede en derde generatie Nederlanders, waarvan de ouders en grootouders uit de Noord-Afrikaanse landen en Turkije (zwaaiend met Turkse vlaggen!!!) afkomstig zijn. U weet wel, die goed geïntegreerde ‘nieuwe Nederlanders’.

“Scheissjuden”

In Engeland zag ik soortgelijke betogingen. Frankrijk verbood dergelijke manifestaties; daar zijn de herinneringen aan de belegering van een Parijse synagoge in 2014 door opgewonden pro-Palestijnse demonstranten, waar de bezoekers maar ternauwernood van een dreigende pogrom konden worden bevrijd, kennelijk nog te vers. Frankrijk heeft trouwens een treurige, lange lijst met antisemitisch geweld.

Ook uit Duitsland komen beelden en geluiden die bepaald huiveringwekkend zijn: in verschillende steden werd opgetrokken naar joodse instellingen en synagogen, waar “Scheissjuden” werd gescandeerd en de beruchte verwijzing naar de slachting van joden door Mohammed in Khaybar in 628. En overal werd de grootheid van Allah luid geprezen.

Selectieve verontwaardiging

En nu we het toch over heiligheid hebben: er zitten kwalijke schijnheilige kanten aan deze solidariteitsbetuigingen. Want hoe kun je anders verklaren dat deze solidariteitsbetogingen nooit plaatsvinden tegen de langdurige gruwelijke (burger?-)oorlog in Jemen, de bloedige onlusten in Irak, de behandeling van de Oeigoeren in China? En dan zwijg ik maar over de raket uit Gaza die een Israëlische Arabier en zijn dochtertje doodde, en waar bleven de protesten tegen de aanslag op de meisjesschool en een moskee in Kaboel met tientallen doden? Waarom geen protest tegen het Hamas-terreurbewind in Gaza?

Selectieve verontwaardiging is niet verboden, maar er zit een onwelriekende geur rond de demonstraties: de stank van antisemitisme.. Daarbij past maar één verklaring, en die stemt niet tot optimisme.

Laffe politici

Ik schreef al eerder dat ik weinig optimistisch ben over een veilige toekomst van joden in het Europa van nu en later. Ik vrees dat ik daar in deze dagen alleen maar in ben gesterkt, nog meer door de laffe en soms ook kwaadaardige opstelling van politici, vooral aan de linkerkant van het politieke spectrum. Met de islamitische anti-Joodse leuzen en de strijdkreet die de slachting van de Joden in Khaybar (628) verheerlijkt, schalt de Arabische variant van het Horst Wessellied door de straten van steden in Europa. En de autoriteiten zwijgen. Laf doen politici alsof ze niets horen.

Het antisemitisme lijkt niet te beteugelen: we hebben het geïmporteerd en komen er niet meer vanaf. Alle mooie woorden rond 4 mei zijn uitingen van schijnheiligheid. Dat zei en schreef ik al eerder, zoals ik ook al eerder schreef: ik heb weinig vertrouwen in een toekomst voor joden in Europa, tenzij ze zich gedeisd houden. Maar welke fiere burger zou dat moeten willen?