Opiniez.nl

Kabinet Rutte-IV knielt voor Kaag en Klaver

Coalitieakkoord negeert bevolkingsgroei

In het Coalitieakkoord vliegen de miljarden je om de oren om alle problemen op het gebied van klimaat, stikstof, zorg, onderwijs, defensie en veiligheid als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Voor achterstallig onderhoud en voor de genoegdoening van wanprestaties in het verleden wordt royaal de portemonnee getrokken. Maar de olifant in de kamer – door immigratie veroorzaakte bevolkingsgroei – blijft weer onbenoemd, schrijft Freek van Beetz. 

Gisteren werd het Coalitieakkoord gepresenteerd, na maandenlange moeizame gesprekken en onderhandelingen. Een muur van ongenoegen en wederzijds wantrouwen moest worden geslecht. Uiteraard ligt er een compromis, maar wel eentje met een wrange nasmaak: de VVD betaalt een hoge prijs voor continuering van de coalitie.

 

Op de knieën

Er is in dit akkoord wel heel weinig terug te vinden van al die zo krachtig verwoorde beloftes in het verkiezingsprogramma van de VVD. Rutte is op de knieën gegaan voor de ambities van Kaag. Het kabinet voert, in de woorden van Kaag, een ‘progressief’ programma uit. Klaver had zo bij het kruisje kunnen tekenen. De vraag is of de kiezers zich in dit akkoord zullen herkennen. Een recente peiling laat een ander beeld zien:

 

Het coalitieakkoord voor het kabinet Rutte IV bevat wel veel mooie woorden: OpinieZ-collega Rutger van den Noort noemde die in zijn recente OpinieZ-column ‘Wezelwoorden’ of ‘lawaaitaal’: verhullend jargon dat gebrek aan daadkracht en concrete inzet, met afrekenbare doelen, moet maskeren.

 

Ronkende teksten

De miljarden, al dan niet structureel, vliegen je om de oren en geven de illusie dat met geldsmijterij alle problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Klimaat, stikstof, zorg, onderwijs, defensie, veiligheid, enzovoort. Voor de oplossing van al die crises, voor al dat achterstallig onderhoud, voor de genoegdoening van wanprestaties in het verleden wordt royaal de portemonnee getrokken. Je kunt het zo gek niet bedenken of op al die terreinen zal nu eens eindelijk doeltreffend beleid worden gevoerd en worden ons aansprekende resultaten in het vooruitzicht gesteld. Tenminste, als we de ronkende teksten uit het akkoord mogen geloven.

 

Prijskaartje

Zoals bij het klimaatbeleid, waarmee we de opwarming van de aarde met maar liefst 0,0003 graden gaan terugbrengen…. Prijskaartje: Klimaatfonds 35 miljard… Nederland moet “koploper in Europa” worden bij het tegengaan van de opwarming van de aarde. “Om uiterlijk in 2050 klimaatneutraal te zijn, scherpen we het doel voor 2030 in de Klimaatwet aan tot tenminste 55% CO2 reductie.” Geen idee waarom we gidsland zouden moeten zijn, waar dat goed voor is en waarom we de doelen nog een paar treden hoger stellen.

Ook voor het stikstofbeleid wordt een fonds opgetuigd: 25 miljard. En dat voor een onderwerp waarvan je je moet afvragen of er werkelijk wel van een echt probleem sprake is. Tal van deskundigen – die je in de media overigens zelden zult tegenkomen – hebben daar fikse vragen bij gesteld, zoals een tijd terug al in de kolommen van OpinieZ bleek.

 

 

 

Geconstrueerd probleem

Volgens prof. Rabbinge (lid van de Stikstofcommissie, voormalig senator (PvdA) en emeritus hoogleraar duurzame ontwikkeling) mag best wel eens kritisch naar ‘de natuur’ worden gekeken. De omvang van een aantal van de stikstofgevoelige natuurgebieden is volgens hem wel erg klein. “Daarvan kun je haast niet volhouden dat het om echte natuurgebieden gaat. Ook zijn in Nederland wel heel veel natuurtypen gedefinieerd die beschermd moeten worden. Het is de vraag of dat niet wat minder kan.’’ Maar het kabinet is in de ban van de dromers en een ‘eco-lobby’ die een geconstrueerd probleem (stikstofcrisis) tot milieuramp heeft weten op te blazen. Plasterk schrijft hierover in De Telegraaf:”(….) de stikstofcrisis, maar die crisis bestaat niet. Het is een bureaucratische werkelijkheid, een door ambtenaren gecreëerd probleem.”

 

Bureaucratische werkelijkheid

Maar los je met bakken geld wel problemen op? Of koop je die af? En is het ook de meest effectieve en efficiënte aanwending van publieke middelen? De overheid heeft niet zo’n geweldige naam als het gaat om de aanwending van geld voor het oplossen van maatschappelijke vraagstukken: hoe vaak moet niet na afloop worden vastgesteld dat gestelde doelen niet gehaald zijn? Zo constateerde de Algemene Rekenkamer onlangs dat, ondanks 30 mln. aan subsidies voor het behoud van weidevogels, tussen 2001 en 2020 het aantal broedparen grutto’s zo’n 65 procent afnam. We moeten het dus allemaal nog maar zien…

 

Windmolenwoud

Vorige week reed ik weer eens door de polders naar Friesland. Ik herinner me dat we destijds, eind jaren ’70, over de plaatsing van de (inmiddels opgeblazen) radiozendmasten in de buurt van Zeewolde, breedvoerig discussieerden: zou de plaatsing van die hoge masten niet teveel horizonvervuiling veroorzaken en het landschap wreed verstoren?

Dat vlakke polderland, waar je ooit tot in de verre verte kon kijken, is in korte tijd volstrekt verwoest door een woud aan windmolens. Ook elders is in ons land het karakteristieke Nederlandse landschap verkracht door lukraak geplaatste windturbines, opslaghallen en distributiecentra en lijkt er ook geen eind te komen aan de verdere verstening van ons land.

 

Minister van VRO

En nu komt er dan weer een minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke ordening (VRO), die de regie mag gaan voeren over de inrichting van ons land, “zowel ten aanzien van verstedelijking als ten aanzien van andere opgaven met een sterke ruimtelijke component.” Dat werd tijd, er is al veel, te veel onheil aangericht en het is nog maar de vraag of er nog wat te herstellen valt. Maar de olifant in de kamer: bevolkingsgroei – ik schreef daar al vaker over – blijft ook nu onbenoemd. Nederland zal naar verwachting groeien naar twintig miljoen inwoners en de politieke dromers willen terug naar de ‘natuur’ uit de tijd van Ot en Sien. Zo zie ik het ongeveer.

 

 

Bevolkingsgroei genegeerd

Het inmiddels demissionaire kabinet Rutte-III had zich begin 2020 voorgenomen bevolkingsgroei als ‘Speerpunt” op de agenda te zetten. Dat werd tijd, maar de Coronapandemie strooide roet in het eten. Het is er niet meer van gekomen. Toch is de bevolkingsgroei nog steeds het onderwerp waarover men niet spreekt, ook niet in dit Coalitieakkoord. En die nog steeds onstuimige bevolkingsontwikkeling is bepalend voor al die conflicterende (beleids-)ambities op het gebied van economie, zorg, klimaat, natuur, infrastructuur, woningbouw, enzovoort.

Die Nederlandse bevolkingsgroei is best opmerkelijk, zeker als je die vergelijkt met andere kleinere landen. Denemarken, wat groter dan ons land, telt al decennialang ruim 5,5 mln. inwoners. Nederland en België hadden rond 1900 resp. 5 en 6,7 mln. inwoners. Rond 1935 hadden België en Nederland elk ongeveer 8,5 mln. inwoners. België heeft nu een bevolkingsomvang van 11,5 mln. bereikt, een aantal dat wij begin jaren zestig van de vorige eeuw registreerden. De teller staat bij ons nu inmiddels op ruim 17 mln.

Ik schreef eerder dat politici de gevolgen van die bevolkingstoename en de daarmee samenhangende problemen hebben gebagatelliseerd of onder het tapijt hebben geschoven. “Immigratie is ons overkomen”, liet Henk Kamp zich niet lang geleden ontvallen. Hoezo? Zitten ze in Den Haag dan met z’n allen te slapen?

 

Brussel bepaalt

Het Vluchtelingenverdrag, de Schengenovereenkomst, de Dublinafspraken en Brusselse oekazes blijven ook nu weer onaantastbaar en richtingbepalend. Zolang politici, beleidsmakers en opinievormers de demografische feiten niet onder ogen willen zien, zal de immigratie, en zeker de asielimmigratie, blijven groeien, wordt de ruimte schaarser, zal de woningbouw achterblijven bij de vraag en zullen schier onontwarbare problemen als de stikstofcrisis ons blijven beheersen.

Ik moet nog zien of de geldsmijterij daar een dam tegen opwerpt. Want zolang wettenmakers kennelijk geen wetten kunnen of willen wijzigen of aanpassen aan een veranderde werkelijkheid, zoals Denemarken dat wel deed, zullen al die mooie woorden uiteenspatten op het graniet waarin die wetten en regels kennelijk zijn gehouwen.