We hebben politici gekozen om met gezond verstand en met visie (gedurfde) besluiten te nemen. Niet om met oogkleppen op slaafs de adviezen van aan het beleid vastgeklonken ambtenaren te volgen. Niet om blindelings te vertrouwen op de uitkomst van complexe rekenmodellen. Toch zullen we straks weer woningen kunnen bouwen omdat de maximum snelheid wordt verlaagd. Besturen is alchemie geworden.

Het is druk op het Malieveld in Den Haag. Na de boeren, de bouwers en andere buitenlui die daar de grond omwoelden, lopen nu daar ook de onderwijzers en leraren te hoop tegen het kabinetsbeleid.

En dat terwijl ”Rutte III” onder zo’n goed gesternte dacht te kunnen regeren: na al die jaren van zuur zou nou eindelijk een periode van een zoet Luilekkerland intreden. Wenkende vergezichten werden de kiezers voorgespiegeld: overschotten klotsten tegen de plinten.

Klimaatakkoord

Maar al spoedig kwam de feeststoet terecht in een modderig karrenspoor waarin het uiteindelijk zelfs vast lijkt te lopen. Allereerst het Klimaatakkoord; dat speelde tijdens de verkiezingen geen enkele rol, maar plotsklaps diende zich het einde der tijden aan. Aan ”klimaattafels” – waaraan corporatief Nederland zich, zonder ruggespraak, vastlegde aan tal van draconische maatregelen – werd een CO2-arm Utopia bekokstoofd.

Opgetogen, vol misplaatste trots, werd het glas geheven: de burger mag het gelag betalen. Daar werd over ons, zonder ons en voor ons beslist: er moest een Apocalyps worden afgewend en zij die daar vragen bij stelden, of scepsis toonden, werden als naïeve of zelfs boosaardige klimaatontkenners afgeserveerd.

Groen Geloof

In de media worden kritische geluiden weggehoond of geweerd. De redacties van alle omroepen, van links tot rechts (of wat daar voor moet doorgaan) worden bevolkt door aanhangers van het Groene Geloof. De presentatoren lezen voor wat ze door die redacties krijgen aangereikt. Bent u bijvoorbeeld in de MSM ooit een serieuze verwijzing, laat staan een beschouwing of inhoudelijk gesprek tegengekomen over de brief There is no Climate Emergency? Behalve dan dat die ondertekenaars werden weggezet als een stelletje seniele oude querulanten en charlatans?

Parijs

Nu de VS daadwerkelijk begonnen is met de terugtrekking uit de klimaatakkoorden van Parijs (“dat de planeet moet redden”), blijkt dat het enthousiasme daarvoor van de deelnemers behoorlijk tanende is. De NRC schreef er op 3 november een onthullend artikel over. Wat mij in dat artikel opviel was dat het akkoord helemaal niet gebaseerd is op bindende juridische afspraken en dat volgens dat akkoord ieder land eigen doelen mag stellen.

En laat ik nou uit al die Haagse stellingnames de indruk hebben gekregen dat die klimaatdoelen in beton gegoten zijn. Dat ze kracht van wet hebben en dat de regering handenwringend poogt om, bijvoorbeeld door vervroegde sluiting van de allermodernste, efficiëntste kolencentrales, die zelfgekozen doelen te bereiken.

Gekte

Overigens las ik een dag later in dezelfde krant een opmerkelijke passage in een artikel over een mogelijke spectaculair lagere uitstoot: “Vooral Nederlandse gascentrales zullen slechte tijden beleven, en veel meer stroom komt uit het buitenland. Dat helpt het klimaat overigens niet, maar de CO2 telt niet mee voor Nederland”.

Over creatief boekhouden of de onnavolgbare alchemie van klimaatmodellen gesproken….

Waarom is die lat hier eigenlijk zo hoog gelegd? Waarom wordt ons een crisissituatie voorgespiegeld? Hetzelfde verschijnsel zien we bij wat gemakzuchtig de “stikstofcrisis” is gaan heten. Een gekte, zoals ik al eerder schreef (De collectieve gekte van het stikstofbeleid ).

Want waarom staat eigenlijk alleen Nederland ‘on hold’?

Modellenfetisjisme

Die crisis is een bureaucratisch gedrocht: een zelfveroorzaakte paniek. Ontstaan in onnavolgbare vergadercircuits, waar overijverige, activistische ambtenaren, vertegenwoordigers van gesubsidieerde belangengroepen elkaar in gretigheid overbieden en met steun van lobbyisten beleidsvoorstellen bij elkaar vergaderen. Omdat daarbij steevast de ambities hoger worden opgeschroefd dan wordt gevraagd of dan nodig is, zien we steeds dezelfde uitkomsten: beleidsmaatregelen waarmee Nederland het beste jongetje van de klas wil zijn.

Zo blijkt Nederland die stikstofnormen strakker te hebben gedefinieerd dan de ons omringende landen, laat staan dat in die landen met hetzelfde fanatisme een boekhoudkundig circus (eisen- en regeldruk) is opgetuigd waarmee uitstoot en depositie worden berekend. Het modellenfetisjisme bereikt in dit land bijna orgastische hoogtepunten.

Maximumsnelheid

Hoe kan het anders dat nu blijkt dat er alleen nog woningen gebouwd kunnen worden als de maximumsnelheid teruggebracht wordt? Dat de ‘oplossing’ van deze volstrekt kunstmatige crisis wordt gevonden in snelheidsbeperking op autowegen is geen voorbeeld van rekenkundig vernuft, maar een brevet van bestuurlijk onvermogen. Hoe hebben we ooit huizen kunnen bouwen toen we nog 120 km per uur mochten rijden? Waar is het gezond verstand gebleven?

Van 130 km/u naar 100 km/u ‘want anders 10.000 ontslagen in de bouw’.

Terwijl: auto’s zijn schoner dan ooit. Stikstofuitstoot daalt structureel, door verbeterde techniek (en einde nog niet in zicht). Wie het nog begrijpt mag het zeggen (tegen de @VVD)https://t.co/29HACXmSbS pic.twitter.com/eYvoN6oL0L— Sywert van Lienden (@Sywert) November 4, 2019

Primaat politiek

Opnieuw roep ik politici op om het primaat van de politiek centraal te stellen: crisistijden vragen om gedurfde maatregelen. Sinds de aanwijzing van de Natura2000-gebieden zijn de omstandigheden gewijzigd. De uitstoot van de landbouwsector is al jaren dalende en die van het verkeer en vervoer in nog sterkere mate. Dat pleit ervoor om de normen nog eens kritisch tegen het licht te houden en die in lijn te brengen met de omringende landen. Hetzelfde geldt voor de aanwijzing van die veelheid van vaak kleine Natura2000-gebieden. Waarom mag dat dure beleid niet eens worden doorgelicht en aangepast?